Verhuisbericht

Hallo Allemaal,

Ik heb mijn blog verhuisd naar een ander adres; http://ericsellmeijer.wordpress.com
Deze houd ik nog even aan. De beste van de columns zullen samen met die van TVblik en Zoals ik het zie weer in boekvorm worden gebundeld. Voor mijn en uw nageslacht zullen we maar zeggen.

groetjes en tot ziens op Zoals ik het zie!

Eric

Highwaymen

Ik lag te hangen op de bank vanavond. De wereld draait door stond op en opeens waren daar de Nederlandse Waylon en Bennie Joling. Ze kwamen de laatste CD van Johnny Cash recenseren. Joling zong Flosom Prison Blues en dat was leuk. Even viel het stil, tot Waylon de gitaarsolo uit het nummer speelde op de gitaar van Waylon Jennings. Kippenvel!
Waylon heeft als kind bij Jennings gewoont. Hij is zelfs naar de Country legende vernoemd.

Joling in het Engels horen zingen is wat vreemd, maar dan kreeg Waylon de gelegenheid. Hij vertelde hoe Kris Kristofferson zijn best had gedaan om een liedje te slijten aan Johnny Cah, maar Cash mocht hem niet zo. Kris landde daarom met een helikopter in de tuin van Cash en hoewel Cash een jachtgeweer op hem richtte, smeerde Kris hem toch een liedje aan.
Op de cd American VI: Ain’t no grave zingt de oude Cash toch een lied van Kristofferson; For the Good Times. Waylon begint te spelen en zingt het lied op werkelijk onnavolgbare wijze. Ik kreeg een brok in mijn keel en dat was tot dan toe alleen nog Johnny Cash, Waylon Jennings, Merle Haggard en Willie Nelson gelukt.

Je had country muziek. Je had Cash. Je had Jennings. Je had Nelson, Haggard en Kristofferson. Al deze mannen hadden die doorleefde rauwe stemmen, die waren aangetast door drank, drugs en sigaretten. Als zij een ballade zongen, dan voelde je hun pijn en niet zelden kreeg ik er een brok van in de keel. Oh ja, na hen zijn er vele anderen geweest. Alan Jackson, Garth Brooks, Zac Brown en allen maken prima Coutnry muziek. Maar zodra ik een van de zogenaamde Highwaymen hoor word ik stil. Je kan dan tegen me aan praten wat je wil, ik hoor je niet. Mijn gehoor is helemaal gericht op de muziek. De vijf mannen zijn zogenaamde storytellers. Ze vertellen met hun liedjes korte verhalen. Albums konden één thema behandelen. Zo is het album Red Headed Stranger van Willie Nelson zo’n beetje een must voor iedere country liefhebber. Het album is vertled het verhaal van een roodharige man die zijn geliefde heeft verloren en met een gebroken hart, in zichzelf gekeerd en boos op zijn paard door het westen trekt. Het paard van zijn vrouw loopt achter hem aan. Iedereen die naar dat paard kijkt of het aanraakt schiet hij neer. Het is vooral een verhaal over verdriet. Waylon Jennings en Johnny Cash zijn niet meer onder ons. Willie Nelson en Merle Haggard wel, maar je hoort niet veel nieuws meer. Op American VI: Ain’t no grave staat Johnny Cash zoals wij hem kenden. De storryteller Cash.

Ik hoorde Waylon For The Good Times zingen en vergat alles waar ik het dit weekend zo druk mee heb gehad. Nederland heeft zijn eigen Highwayman, z’n eigen Storyteller en ik kan niet wachten op de eerste Country CD van Waylon. Hij is door de Highwaymen opgevoed, muzikaal dan. Die CD zou een prachtig eerbetoon zijn.

Mooie Trotse Mensen

Een lieftallige jonge dame uit Den Haag heeft zich voor Trots op Nederland verkiesbaar gesteld voor de Haagse gemeenteraad. Voor de website van de Haagse Trots afdeling had men een fotootje van haar nodig, dus heeft zij een plaatje opgestuurd naar de beheerder van de website. Terecht heeft deze persoon zonder er verder over na te denken de foto geplaatst.
Gevolg was dat het kandidaatsraadslid moest onderduiken. Ze ziet er namelijk te goed uit en heel likkebaardend Den Haag en later heel Nederland ging haar bellen.

Nou heb ik de foto gezien, hij werd schermgroot door Pauw & Witteman uitgezonden, en het enige wat ik zie is een leuke jonge vrouw in leuk een jurkje. Niets aanstootgevends, zoals zij dat zelf ook had gedacht toen ze de foto opstuurde. Het jurkje stond haar beeldig. Uit respect voor Penelope plaats ik hier de foto niet, maar ik kan u verzekeren dat ze er mag wezen. En dat leid ik af van een foto die niet echt pikant was. Maar ja, iedereen vergat zijn eigen stemgedrag en scrupules en wilde de 34 jarige Penelope spreken.

Van Trots haalden ze gauw de foto van het web en plaatsten een andere. Vervolgens ging iedereen die de eerste foto miste of nog niet gezien had, uit pure nijd, teleurstelling en jaloezie Penelope aanvallen op wat taalfoutjes die zij op haar Trots pagina en haar Twitterpagina had staan. Ach, u weet wel, het zijn van die foutjes die u zelf waarschijnlijk ook wel eens maakt. Het “gebeurd” wel vaker dat men “gebeurt” met een d schrijft in plaats van met een t. en is het nou als, of dan? Of hen of hun? Dat soort dingen. Zelfs in de Nederlandse dagbladen gebeurt dat regelmatig.
Hebben we nou met z’n allen niet goed opgelet op school, of is het ons niet goed uitgelegd? In mijn geval was het laatste het geval. Ik snapte niets van wat die man heeft staan te brabbelen. Het is mij heel veel later op een simpele manier door een collega uitgelegd en sindsdien weet ik het. Ook mijn kinderen heb ik het uitgelegd. Zij snappen het nu ook. Leuk he?
Hier had gewoon even beter moeten worden gecontroleerd voor het geplaatst werd.

Trots op Nederland staat voor beter onderwijs. Hoe kan je het immers over goed inburgeren hebben als wij Nederlanders zelf niet eens de grammaticale regels van onze taal kennen?
Waarom Penelope lastig vallen over deze onbenulligheden als je het zelf niet eens weet? Twitter eens een intelligente vraag naar deze dame en wacht dan eens haar antwoord af. Eens kijken of je dan nog net zo’n grote mond hebt.

Of, laat het rusten en stem gewoon TROTS!

De Minister Ter Horst, de politiebonden, het Korpsbeheerdersberaad, het Openbaar Ministerie en de Raad van Korpschefs in oprichting Hoax

foto: een vertrouwd beeld

Als je het mij vraagt, is Nederland zo’n beetje het enige land ter wereld waar ze een Landelijk Protocol Geweld tegen Politieambtenaren hebben. In alle andere landen krijg je gewoon stevig op je lazer als je de moed hebt om een politieagent te slaan. Maar ja, het is in dit land ook wel een beetje verwarrend. Je mag hier namelijk iedereen in elkaar slaan. Je mag mensen gewoon beroven, uitschelden, beledigen enz. Het slachtoffer mag wel aangifte gaan doen, maar of het ooit daadwerkelijk zover komt dat zijn aangifte wordt opgenomen is weer een heel ander verhaal. Ik heb het zelf nog nooit meegemaakt, tenminste. Ik heb het er al vaker over gehad.

Maar Minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, de politiebonden, het Korpsbeheerdersberaad, het Openbaar Ministerie en de Raad van Korpschefs in oprichting hebben nu overeenstemming bereikt over het Landelijke Protocol Geweld tegen Politieambtenaren. Verbaal en fysiek geweld tegen de politie wordt niet getolereerd en krijgt altijd een gevolg. Ja ja, als je nou smeris zegt, dan weet je wat je te wachten staat. Er wordt altijd proces-verbaal opgemaakt en aangifte gedaan. Zeker, ze weten wel hoe ze een aangifte moeten opnemen, alleen hebben ze er meestal geen zin in. Ze moeten dan Peter R. de Vries’ twee vingers uit hun neus halen en aan het werk gaan. Dat is vervelend. Nou ja, behalve als het voor hen zelf is, natuurlijk.

Vervolgens moeten ze van Minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, de politiebonden, het Korpsbeheerdersberaad, het Openbaar Ministerie en de Raad van Korpschefs in oprichting de verdachte opsporen en ook nog vervolgen en als ze schade hebben geleden, gaan ze dat verhalen op de verdachte. Ze gaan ieder incident melden en registreren en dan ook nog eens evalueren. Tjemig de pemig, ik wordt al moe als ik het op moet schrijven, laat staan dat ik het zou moeten doen. En dan ben ik gewend om dingen aan te horen, te lezen én op te schrijven. Onze politiemannen en –vrouwen zijn dat niet. Zij waren gewend om van achter hun bureau een beetje interessant te kletsen en eventuele slachtoffers van misdrijven de deur uit te zwetsen. Als iemand ze uitschold, dan zeiden zij “Foei!” en daar kon de dader het mee doen. Als een agent(e) werd geduwd of geslagen, dan wezen alle collegae naar elkaar, mekkerden dat ze onheus waren behandeld en dan wezen ze naar de doofpot, die een prominente plaats in ieder kantoor had. De rust keerde weer en iedereen zat geweldig mooi en stoer te zijn in zijn nietszeggende uniform. Behalve de agent(e) die net voor Hondenl** of K**wijf was uitgescholden. Die zat overspannen thuis, of bij slachtofferhulp.

Minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, de politiebonden, het Korpsbeheerdersberaad, het Openbaar Ministerie en de Raad van Korpschefs in oprichting komen nu opeens roet in het eten gooien. Nu moeten zij opeens processen verbaal opmaken, aangiftes opnemen, daders opsporen en vervolgen, alles registreren en dan evalueren. Al betreft het alleen maar de agent(e) zelf of een collega, je zou er bijna medelijden mee krijgen. Bijna, want aangezien je ze toch al nooit buiten ziet, is de kans klein dat hen geweld wordt aangedaan en dus zullen die twee vingers sporadisch uit de politieneuzen worden gehaald. Hoewel Minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, de politiebonden, het Korpsbeheerdersberaad, het Openbaar Ministerie en de Raad van Korpschefs in oprichting even anders deden geloven, verandert er dus helemaal, maar dan ook helemaal niets.

Welterusten Minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, de politiebonden, het Korpsbeheerdersberaad, het Openbaar Ministerie en de Raad van Korpschefs in oprichting.
En tuig van de richel, schorriemorrie, geteisem, voetbalsupporters: handen af van onze hulpverleners! Dat dan weer wel.

De Filistijnen Over U!

Aan de heidenen overgeleverd. Dat ben je wanneer je in de Zaanstreek wordt overvallen. Iedere rechtschapen burger wil aangifte doen als je door twee man wordt neergeslagen en van je spullen wordt beroofd. Dat gebeurde mijn zoon het afgelopen weekend. De jongen droeg een AJAX vest en waarschijnlijk was dat de reden om hem eens fijn in de mangel te nemen. De daders waren namelijk AZ aanhangers.

Hij kreeg klappen en eenmaal op de grond terechtgekomen werden zijn zakken leeggehaald. Daarbij verloor hij dus zijn Mp4 speler en zijn portemonnee met bankpas, seizoenkaart, ov kaart en identiteitskaart. De bankpas blokkeerde ik meteen, de seizoenkaart werd meteen als gestolen geregistreerd en voor de rest moet dus aangifte gedaan worden om nieuwe te kunnen aanvragen. Je wilt natuurlijk sowieso aangifte doen van mishandeling en beroving, maar helaas… zoals gezegd wonen wij in de Zaanstreek en dan kan dat niet.

Alle wijkposten zijn gesloten. Het enige bureau dat open is, is het hoofdbureau in Zaandijk. Wij, mijn zoon en ik, kwamen het bureau binnen, waar de wachtmeester iemand stond uit te leggen dat hij zijn boete moest gaan betalen en dat hij anders toch echt binnenkort van zijn bed gelicht ging worden. Daar deed de agent een half uur over. Een half uur die wij geduldig afwachtten.
Een vrouw kwam mijn zoon vragen waar hij voor kwam. Hij legde haar uit dat hij aangifte kwam doen en we moesten een ogenblikje hebben.
Dat ogenblikje duurde anderhalf uur.

In die anderhalf uur liep ik twee keer terug naar de balie. De agenten in het met jaloezieën afgeschermde kantoortje keken mij aan. De een trok zijn stoere uniformjas aan en vertrok. De ander keek mij nog eens aan en zei niets en deed niets.
Hij kwam niet naar de balie, zelfs niet toen ik hem gebaarde dat ik hem wilde spreken. Niemand legde ons uit waarom het zo lang duurde. Niemand zei sowieso iets tegen ons.
Na anderhalf uur kwam een vrouw uit een van de spreekkamertjes. Ook zij had lang zitten wachten en was eindelijk geholpen. De vrouw die haar had gebracht zei dat zij er al vanaf 17:00 uur waren. Op dat moment was het 20:30 uur.

De vrouw die aangifte was komen doen van mishandeling was er slecht aan toe. Dat kon iedereen zien. In de hal van het politiebureau zakte zij dan ook in elkaar. Er werd gebeld. Of er iemand was die een kussentje kon komen brengen. Ik keek fronsend opzij naar mijn zoon. Waar ze vandaan kwamen weet ik niet, maar opeens stonden er vijf (!) politiemensen over de vrouw heen gebogen en allemaal bleven zij kijken naar de flauwgevallen vrouw. Er werd een pols gevoeld, maar verder deed of zei niemand iets.
De wachtmeester kwam overeind en liep naar mij toe. Ik kon maar beter naar huis gaan, want men had nu geen tijd voor mij. Ik vertelde hem dat ik al ruim anderhalf uur zat te wachten en dat ik het heel erg vond wat er met die vrouw gebeurde, maar…
Hij had geen tijd. Ik herinnerde mij dat hij en zijn collega al die tijd nietszeggend in een hokje hadden gezeten en dat ik verderop in het gebouw politiemensen had horen lachen, gieren en brullen.
“Er zitten vijf mensen over die mevrouw heen gebogen. Gaat u mij nou vertellen dat geen van die vijf mensen mijn aangifte kan opnemen?” Vroeg ik.
Nee, niemand had tijd om mijn aangifte op te nemen. Ik moest maar gewoon luisteren naar hem. Ik wees hem erop dat dit de vierde keer was dat ik ergens aangifte van kwam doen en dat ik al die andere keren ook steeds ben weggestuurd.
Ooit werd mijn dochter van 12 door een groep van veertien man in een zwembad in elkaar geslagen. Er waren zelfs videobeelden van. Ik ging aangifte doen en werd weg gestuurd. Om maar eens een voorbeeld te noemen

Hij stuurde mij niet weg, hij had alleen geen tijd.
Ik raakte behoorlijk gefrustreerd en zei dat ik nu toch echt wel een klacht ging indienen. Met het trekken van gekke bekken zwaaide de agent mij en mijn zoon uit.
Respect, dat moet je hebben voor het blauw op straat. Echt waar? Geen greintje respect kan ik er nog voor opbrengen. Naar mijn bescheiden mening, ook na het kijken van de zoveelste Peter R. de Vries rapportage waarin er weer eens verkeerd verhoord is, ben ik van mening dat het hele Zaanse politieapparaat minstens een opfriscursus nodig heeft. Respect krijg je niet zomaar. Dat moet je verdienen!!

De Opmars van TON is begonnen

Terwijl de nieuws en actualiteiten-rubrieken de ogen en oren op Venlo hadden gespitst, werd aan de andere kant van het land geschiedenis geschreven. De geschiedenis die men al dan niet terecht in Venlo hadden verwacht.

In Venlo was Geert Wilders naar zijn afdeling komen kijken, had zijn schouders opgehaald, keerde zijn afdelingsleden de rug toe en was weer in de auto gestapt.
De PVV deed niet mee aan de gemeenteraadsverkiezingen in Venlo.

Trots op Nederland deed echter wel mee in Zuidplas en zij wonnen zeer verdienstelijk 2 zetels. En dat is dus geschiedenis schrijven voor Rita Verdonk en haar volgelingen.
Tot mijn schrik werd Trots op NL in het programma de Slimste vergeleken met de PVV. Om punten te vergaren moesten deelnemers roepen wat zij zoal van de partij wisten: Rita Verdonk, Moslims, Islam, tegen Islam, tegen Moslims en dat was het.
Ze behaalden er geen punten mee, omdat het ook niet echt waar is natuurlijk.
Dat Trots op NL wil dat iedereen in dit land, ongeacht van welk geloof of afkomst, zich aan de Nederlandse normen en waarden en regels en wetten houdt, wil niet zeggen dat zij tegen moslims of de Islam zijn. Het staat echter wel een beetje ongelukkig op hun website.
In het verkiezingsprogramma van Trots op Nederland/Zuidplas vindt men er ook niets van terug:

1. Dienstverlening: Servicepunt voor alle inwoners in alle dorpskernen.
2. Jongeren: Evenwichtig beleid en aandacht voor (organisaties die zich inzetten voor) jongeren.
3. Senioren: Kleinschalige, geïntegreerde voorzieningen en woningen midden in de samenleving. Stimuleren van senioren om bij te dragen aan de samenleving.
4. Onderwijs: Kleinere klassen en aansluitende kinderopvang.
5. Handhaving: Regels en afspraken worden nageleefd. Ouders zijn (mede) verantwoordelijk voor het doen en laten van hun kinderen.
6. Veiligheid: 24/7 toezicht op straat. Politie snel inzetbaar en ter plaatse.
7. Economie: Economische expansie koppelen aan groei van de gemeente Zuidplas.
8. Bereikbaarheid: Goed afgestemde infrastructuur, ruimte voor de auto en beter openbaar vervoer.
9. Betrokkenheid: Inwoners denken mee over hun toekomst in innovatienetwerken.

De demonisering van Rita’s partij is mijns inziens dan ook niet terecht. Geef deze mensen dan maar eens de kans om hun politiek te bedrijven. Eens kijken wat de gevestigde orde daarmee doet. Tot nu toe is men alleen maar bang geweest voor de concurrentie. En door de winst in Zuidplas zal de angst voor de komende gemeenteraadsverkiezingen van Maart 2010 alleen maar toenemen.
In bijvoorbeeld Zaanstad heeft een lokale concurrent alvast de naam Trots op Zaanstad op zijn naam geregistreerd bij de KvK. Uit angst misschien? Zal Trots op Nederland daardoor te stoppen zijn? Ik denk van niet, Democratisch Zaanstad. Grappig overigens dat je als Democraat op deze manier probeert te voorkomen dat een concurrent het politieke beeld in de gemeente komt veranderen, maar dat terzijde.

Verdonk’s Trots op Nederland is na wat opstartproblemen in de partij aan haar opmars begonnen. Opeens staat Zuidplas op de kaart. Het is de eerste Nederlandse gemeente waar deze nieuwe partij haar echte opmars begon. Je kan ervan zeggen wat je wilt, maar de verkiezingen van maart worden spannender dan verwacht, dat is zeker.

Môgge!

Ik was even in de veronderstelling dat stoppen met roken en gaan sporten voor meer sociale contacten zorgt. In plaats van ergens in een hoekje te gaan staan roken, waarbij je niemand aankijkt omdat ze jou wel eens met een vermanend vingertje zouden kunnen gaan aanwijzen, voel je je verwant aan die mensen die zich op hetzelfde moment in het zweet werken. Je hoort nu bij de mensen die aan hun lichaam en gezondheid werken en je praat tegen ze.

“Môgge.” Zeg je tegen andere bikers en tegen hardlopers en wandelaars en iedereen beantwoordt jouw groet op bijna dezelfde manier. Soms zijn ze net even eerder dan jij en geef jij hen dus antwoord: “Môgge.”

Men kijkt elkaar tijdens zo’n kort moment ook aan met een blik van respect en begrip voor het lijden dat de ander op dat moment ondergaat, want iedereen is er op diezelfde zondagmorgen op uit getrokken met ieder zijn eigen reden, doch hetzelfde doel; een paar uurtjes afzien.

Vanmorgen was anders dan anders. Het was mistig. Niet van die flarden mist, maar overal grijs mistig. Het maakte mijn rit anders. Omdat ik brildragend ben dacht ik dat een vizier op mijn helm goed tegen de zon zou zijn. Nou ja, het werkt niet echt geweldig. Vanmorgen hingen er echter steeds dauwdruppels aan het vizier en dat maakte het bijzonder. Er lagen druppels op mijn wielerjas en op mijn handschoenen. Toen ik net de straat uit was dacht ik nog dat ik beter mijn “hele” handschoenen aan had kunnen doen in plaats van die vingerloze. De kou deed meteen zeer aan de vingertoppen. Een kwartiertje later voelde ik er niets meer van. Ik was warm gedraaid. Overal lagen de glinsterende druppels op. Op het frame, op het stuur. Ik deed mijn bril af, want ik kon er niets door zien. Hij was beslagen. Ik stopte hem in mijn jaszak.

Alles zag er wel nat uit, maar zo voelde het niet.

“Môgge.” Zei ik tegen iedere medesporter. “Môgge.” Zei iedereen terug.

Ik zei het niet tegen het meisje dat mij sloom slingerend op haar opoefiets tegemoet kwam. Ook niet tegen de man die in een slobberige, afgezakte spijkerbroek de de Yorkshire terriër van zijn vrouw uitliet, zijn grijze haar nog in de out of bed look.

“Môgge.” Zei ik tegen de oudere man in een strak tenue met de Nordic Walking stokken. “Môgge.” Zei ik tegen de oudere dames die aan het joggen waren. “Môgge.” Zei ik tegen de mannen die in een groep op hun fietsen langs mij schoten en tegen de hardlopende jonge vrouwen. Het hoort erbij. Volgens mij staat het zelfs in de regels van het mountainbiken dat je medesporters begroet.

Ik voelde mijn benen nog niet, maar wist dat het niet lang meer zou duren. Nog één heuvel en de man met de hamer zou genadeloos toeslaan. Ik wist het zeker. Bij het eerst volgende bankje stopte ik. Ik klikte mijn rechtervoet los van de pedaal en zette hem op de hoek van het bankje. Ik haalde de banaan uit mijn rugtas en begon hem op te eten. Er kwam een biker aan en ik keek de man aan met mijn mond vol. Hij zei niets! Huh? Wat raar.

Nog een biker. Ook hij zei niets. Nou ja, zeg! Ik zie er toch uit als een sporter? Ik heb toch een heuse sportfiets tussen mijn benen?

Een hardloper. “Môgge.” Zei ik toen hij zwaar ademend voorbij kwam. Weer geen antwoord.

Ik schoot in de lach. Dit ga je toch niet menen?

Ik klom weer op het zadel, klikte de voeten vast en begon te trappen. Er kwamen twee bikers over de heuvel. Deze keer zei ik niets, maar de heren keken mij aan en zeiden in koor: “Môgge.”

Conclusie: Je kan er uit zien als een sporter, met het sporttenue en –materiaal, maar je wordt pas als sporter gezien én begroet als je ook daadwerkelijk beweegt!

“Môgge.”