Ik lag te hangen op de bank vanavond. De wereld draait door stond op en opeens waren daar de Nederlandse Waylon en Bennie Joling. Ze kwamen de laatste CD van Johnny Cash recenseren. Joling zong Flosom Prison Blues en dat was leuk. Even viel het stil, tot Waylon de gitaarsolo uit het nummer speelde op de gitaar van Waylon Jennings. Kippenvel!Waylon heeft als kind bij Jennings gewoont. Hij is zelfs naar de Country legende vernoemd.
Joling in het Engels horen zingen is wat vreemd, maar dan kreeg Waylon de gelegenheid. Hij vertelde hoe Kris Kristofferson zijn best had gedaan om een liedje te slijten aan Johnny Cah, maar Cash mocht hem niet zo. Kris landde daarom met een helikopter in de tuin van Cash en hoewel Cash een jachtgeweer op hem richtte, smeerde Kris hem toch een liedje aan.
Op de cd American VI: Ain’t no grave zingt de oude Cash toch een lied van Kristofferson; For the Good Times. Waylon begint te spelen en zingt het lied op werkelijk onnavolgbare wijze. Ik kreeg een brok in mijn keel en dat was tot dan toe alleen nog Johnny Cash, Waylon Jennings, Merle Haggard en Willie Nelson gelukt.
Je had country muziek. Je had Cash. Je had Jennings. Je had Nelson, Haggard en Kristofferson. Al deze mannen hadden die doorleefde rauwe stemmen, die waren aangetast door drank, drugs en sigaretten. Als zij een ballade zongen, dan voelde je hun pijn en niet zelden kreeg ik er een brok van in de keel. Oh ja, na hen zijn er vele anderen geweest. Alan Jackson, Garth Brooks, Zac Brown en allen maken prima Coutnry muziek. Maar zodra ik een van de zogenaamde Highwaymen hoor word ik stil. Je kan dan tegen me aan praten wat je wil, ik hoor je niet. Mijn gehoor is helemaal gericht op de muziek. De vijf mannen zijn zogenaamde storytellers. Ze vertellen met hun liedjes korte verhalen. Albums konden één thema behandelen. Zo is het album Red Headed Stranger van Willie Nelson zo’n beetje een must voor iedere country liefhebber. Het album is vertled het verhaal van een roodharige man die zijn geliefde heeft verloren en met een gebroken hart, in zichzelf gekeerd en boos op zijn paard door het westen trekt. Het paard van zijn vrouw loopt achter hem aan. Iedereen die naar dat paard kijkt of het aanraakt schiet hij neer. Het is vooral een verhaal over verdriet. Waylon Jennings en Johnny Cash zijn niet meer onder ons. Willie Nelson en Merle Haggard wel, maar je hoort niet veel nieuws meer. Op American VI: Ain’t no grave staat Johnny Cash zoals wij hem kenden. De storryteller Cash.
Ik hoorde Waylon For The Good Times zingen en vergat alles waar ik het dit weekend zo druk mee heb gehad. Nederland heeft zijn eigen Highwayman, z’n eigen Storyteller en ik kan niet wachten op de eerste Country CD van Waylon. Hij is door de Highwaymen opgevoed, muzikaal dan. Die CD zou een prachtig eerbetoon zijn.
Op de cd American VI: Ain’t no grave zingt de oude Cash toch een lied van Kristofferson; For the Good Times. Waylon begint te spelen en zingt het lied op werkelijk onnavolgbare wijze. Ik kreeg een brok in mijn keel en dat was tot dan toe alleen nog Johnny Cash, Waylon Jennings, Merle Haggard en Willie Nelson gelukt.
Je had country muziek. Je had Cash. Je had Jennings. Je had Nelson, Haggard en Kristofferson. Al deze mannen hadden die doorleefde rauwe stemmen, die waren aangetast door drank, drugs en sigaretten. Als zij een ballade zongen, dan voelde je hun pijn en niet zelden kreeg ik er een brok van in de keel. Oh ja, na hen zijn er vele anderen geweest. Alan Jackson, Garth Brooks, Zac Brown en allen maken prima Coutnry muziek. Maar zodra ik een van de zogenaamde Highwaymen hoor word ik stil. Je kan dan tegen me aan praten wat je wil, ik hoor je niet. Mijn gehoor is helemaal gericht op de muziek. De vijf mannen zijn zogenaamde storytellers. Ze vertellen met hun liedjes korte verhalen. Albums konden één thema behandelen. Zo is het album Red Headed Stranger van Willie Nelson zo’n beetje een must voor iedere country liefhebber. Het album is vertled het verhaal van een roodharige man die zijn geliefde heeft verloren en met een gebroken hart, in zichzelf gekeerd en boos op zijn paard door het westen trekt. Het paard van zijn vrouw loopt achter hem aan. Iedereen die naar dat paard kijkt of het aanraakt schiet hij neer. Het is vooral een verhaal over verdriet. Waylon Jennings en Johnny Cash zijn niet meer onder ons. Willie Nelson en Merle Haggard wel, maar je hoort niet veel nieuws meer. Op American VI: Ain’t no grave staat Johnny Cash zoals wij hem kenden. De storryteller Cash.
Ik hoorde Waylon For The Good Times zingen en vergat alles waar ik het dit weekend zo druk mee heb gehad. Nederland heeft zijn eigen Highwayman, z’n eigen Storyteller en ik kan niet wachten op de eerste Country CD van Waylon. Hij is door de Highwaymen opgevoed, muzikaal dan. Die CD zou een prachtig eerbetoon zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten