Harde Eieren

Vanmorgen was ik als eerste wakker. Ik legde wat afbakbroodjes in de oven en sneed een tomaatje, komkommertje en de kaas. Ik zette alles klaar voor het ontbijt, eitjes op het vuur en tijdens het wachten zette ik de tv aan. Meteen viel ik een kerk binnen, waar drie koren opgesteld stonden. Een jongenskoor en twee mannenkoren. Aan de kleding van een van de koren te zien zaten we in Urk, Volendam of weet ik wat voor vissersdorp. Ik zapte door, maar ik zag alleen maar tv dominees die hun boodschap verkondigden. Vol vuur? Nee, het is niet echt. David Maasbach..brrrr, de rillingen liepen over mijn rug.

Mijn hele leven heb ik dat gehad. Mensen die met zo’n vreemd, heilig toontje in hun stem Jezus Christus proberen te verkopen, geven mij de kriebels.
Ik ben van Gereformeerde afkomst, maar heb die kerk al vele jaren terug vaarwel gezegd. Ik wil niet in een hokje geplaatst worden. Geloven zit binnen in je. Daar heb je geen religie voor nodig. Geen kerk, geen kapelaan, pastoor, of dominee. Geloven doe je overal in alles wat je doet, ziet, hoort, ruikt. Je moet niet van de kansel gaan schreeuwen dat mensen het niet goed doen als ze het niet op jouw manier doen. Als je Jezus niet accepteert, val je buiten de boot…brrrr, koude rillingen.

Ik zapte weer terug naar de EO en probeerde of ik kon zien welke van de jongetjes uit het koor over tien jaar niet mee in de kerk zouden komen. Sommige pikte ik er meteen uit. Het waren jongens die over tien jaar studeren in Leiden of Amsterdam, in een studentenhuis zitten en op zondagmorgen hun roes liggen uit te slapen. Anderen zag ik over een aantal jaren liever in een rock- of popband zingen en zeggen het zingen in een koor vaarwel. Anderen wist ik het niet zeker van, anderen blijven zeker de rest van hun leven wekelijks de kerk bezoeken. En dat mag hoor, natuurlijk. Ik wilde alleen maar kijken of ik kon zien welke jongens er de brui aan zouden gaan geven omdat zij het gepush van hun ouders zat worden, of eindelijk oud genoeg worden om te kunnen en durven zeggen dat zij niks van die ouderwetse teksten snappen, of het gewoon niet meer van deze tijd vinden. Of ze krijgen een vriendin die dat Christelijke gezwets niet zien zitten.
Nou, dan volg je haar. Dat is een stuk makkelijker.

Ik weet niet waarom ik dat wilde zien. Was het om een soort bevestiging te krijgen dat ik destijds een heel normale beslissing heb genomen? Oh ja, ik ben niet de enige van mijn generatie die de kerk de rug toe heeft gekeerd. De beslissing was dus heel normaal. Was het een vlaag van nostalgie dat ik hier naar keek? Ooit zat ik naast mijn vader in de kerk en zong met hem mee uit het liedboek of uit de psalmen. Soms zag ik dingen voor me. “'t Hijgend hert, der jacht ontkomen, dorst niet sterker naar ’t genot van de frisse waterstromen..” Dat zag ik voor me, een hert dat net de schrik van zijn leven had gehad en dan even een slokje drinken dronk. “..Dan mijn ziel verlangt naar God.” Dat zag ik dan weer helemaal niet. En dat is altijd zo gebleven. Ik weet dat er meer is tussen hemel en aarde. En als wij op de aarde zijn en van alles tussen ons en de hemel, dan moet er ook wel iets in de hemel zijn. Dat weet ik zeker, dus dan geloof ik. Wat een ander doet, dat moet die ander weten.

Ik wilde gewoon kijken of ik achter de ogen van die jongens in hun gedachten kon kijken. Dat kon ik. Ik weet het zeker. Ik zag mensen in het kerkpubliek die zo nu en dan mee “moesten” zingen. De een keek strak voor zich uit als de camera voorbij kwam. De ander deed de kin omhoog, borst naar voren, zo van kijk mij eens goed gelovig staan te wezen. Ik zag een aardig meisje met rossig blonde krullen. Ze boog haar hoofd en ik zag haar denken: “Sodemieter op met die camera. Ik wil hier niet gezien worden.” Nou, zij is er over een paar jaar niet meer bij. Het geeft niet, meisje met de rossig blonde krullen, als je maar niet vergeet. Ga je eigen weg en maak er iets moois van. Je kan het en iets of iemand zal trots op je zijn.

Het was duidelijk een moment van bezinning. Dat hadden de prekende en de zingende mensen in elk geval bereikt.
Mijn lieftallige echtgenote kwam, met haar geverfde lokken in de war, de kamer binnen en ik was weer terug op aarde.
Ik had lekkere warme broodjes en helaas hadden mijn overpeinzingen geresulteerd in te hard gekookte eitjes….