Gisteravond viel de stroom uit. Bijna twee uur lang en dat is lang zonder computer, tv en radio. Hoewel, ik moest even de fiets van mijn zoon maken en daar kon ik dus vrij relaxed mee aan de gang. Ik hoefde me tenslotte nergens voor te haasten. Hoewel, ik zag wel mijn vrouw in haar zomerjurkje steeds door de tuin scharrelen en ik weet niet, maar zon, zomerjurkjes en stroomuitval, dan gebeurt er iets met me. En als ze niet oppast ook met haar..Ik beheerste me. Die fiets moest af en ik had nou toch vieze handen.
Uitstel wakkert het vuur alleen maar aan, zullen we maar zeggen.
Ik waste de handen na het fietsen maken en plofte naast mijn lief neer op de bank. Bliep bliep! Daar ging de telefoon opeens weer aan en de tv en al het andere elektrische spul. Net op tijd voor The 40 Year Old Virgin. Vanaf de eerste minuut is dat al een grappige film en ik ben nogal kieskeurig als het gaat om films waar Clint, Sandra, Kevin, of Tommy Lee niet in spelen, dus dat wil wel wat zeggen. Of kwam het misschien omdat de film voornamelijk over "het bedrijven van.." gaat en ik daar toevallig al een uurtje over liep na te denken? Enfin, ik stelde het nog iets langer uit. Zo zou het vuurtje alleen maar aanwakkeren tot een emotionele bosbrand.
Geduld is een schone zaak.
De film was afgelopen en goedgemutst wilde ik overgaan tot mijn plan van aanpak, ware het niet dat zij in die zomerjurk overschakelde naar kanaal 26. Dat is bij ons humor TV, maar om nou te zeggen dat je constant in een deuk ligt, nee. Er zijn heel veel herhalingen van oude programma's die destijds, toen bijvoorbeeld Jack Spijkerman nog bij de VARA zat, erg leuk waren.
Maar goed, is er echt niets op tv en je vrouw draagt geen dunne jurkjes, dan zijn oude grappen nog altijd leuker om naar te kijken.
En dan zit er zo nu en dan toch nog iets grappigs tussen. Waar wij graag voor opblijven en waar ik mijn vrouw in haar zomerse jurkjes even voor met rust laat is The Graham Norton Show.
Op geheel eigen wijze "interviewt" hij bekende gasten en zijn publiek. Heerlijk adrem en met grappige grimassen. Van die lekkere droge Britse humor. Ik stelde mijn stoute plannen nogmaals uit. Een half uurtje Graham, dat moet ook nog even kunnen. En de hartstochtelijke bosbrand zou alleen maar uitgroeien tot een ongekend inferno. Houd ramen en deuren geloten!
Graham was weer kostelijk, deze keer met Robert Wagner en Stephanny Powers en het internationale publiek dat hij weer heerlijk bespeelde.
Powers en Wagner kwamen over uit de States om te praten over hun vroegere serie Hart to Hart, maar het ging eigenlijk nergens over en Norton stal zijn eigen show op meesterlijke wijze.
Hè hè, dat was lachen.
Gauw de ramen en deuren dicht, brood uit de vriezer, licht uit en naar boven. Ik viel neer op mijn koele hoofdkussen en sloot mijn ogen. Het vuur was onder controle. Iemand gaf het sein Brand meester.
Van uitstel komt afstel, zo bleek maar weer. Maar we hadden wel gelachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten