'K Wist Niet Dat Ik Het In Me Had

Negentien jaar geleden werd hij geboren. Of misschien was het achttien of twintig jaar geleden. In ieder geval was het ergens in donker Afrika, in Congo. Zijn vader was omgekomen in de burgeroorlog. Zijn moeder had Aids. Een fantastisch begin van een nieuw leven. Of misschien was het andersom en was zijn moeder door rebellen die hun dorp waren binnen gevallen opgejaagd, verkracht en vermoord en was zijn vader met HIV besmet geraakt en in opdracht van de plaatselijke medicijnman op zoek gegaan naar een jonge maagd om het mee te doen om weer beter te worden en werd hij, als kleine wees onder gebracht in een weeshuis. Op een dag stonden er een aantal blanke mensen voor de deur van het weeshuis en kleine kindertjes van 0 tot 2 jaar werden uit hun bedjes gehaald en verdeeld onder de blanke bezoekers. Hij was er een van. Hij kan het zich niet meer herinneren, maar het blanke echtpaar trok hem mooie, nieuwe kleertjes aan en namen hem mee in een groot vliegtuig, dat hem en zijn nieuwe ouders naar Nederland vloog.

In Nederland gaven ze hem de naam van een beroemde afro-Amerikaanse acteur en zo ging hij voortaan als Denzel Janssen door het leven. Hij ging naar school in het kleine Noord Hollandse dorpje, waar hij in het begin soms een beetje vreemd werd aangekeken en soms wat bewonderend. Klasgenootjes vonden hem eng en anderen vonden hem interessant en wilden graag zijn vriendje zijn. Hij kon goed lezen, maar rekenen ging niet zo lekker. Hij ging naar het zwembad met zijn vriendjes, haalde kattenkwaad uit in de buurt. Werd soms gepest en pestte soms zelf andere kinderen. Er waren mensen die hem beoordeelden op zijn huidskleur met alle vooroordelen die daarbij hoorden. Zijn ouders hielden van hem en hadden zorgen om hem en zijn gedrag en de vrienden die hij koos, zoals alle ouders van puberende Nederlandse kinderen.

Of misschien waren zijn ouders beiden carrièremensen en hadden ze helemaal geen tijd om zich zulke zorgen te maken. De hypotheek moest worden betaald en de grote auto’s en de dure vakanties in zomer en winter. Denzel moest het maar uitzoeken en was toch een grote jongen? Of misschien heette Denzel niet Denzel, maar Glenn en was hij een kind uit een gebroken Antilliaans gezin. Vader liep zijn pik achterna en moeder had haar kinderen niet in de hand en interesseerde zich er ook niet voor. Of misschien had zij wel enorm verdriet om haar kind zo te zien afglijden in plaats van dat hij iets probeerde te maken van zijn leven.

Wat wel zeker is, is dat deze jonge man op zaterdag 23 mei op het station van Zaandam was. Daar, tussen al die andere mensen die op de trein wachtten, zaten twee jonge blonde meisjes. Een van hen had geld van haar moeder gehad om naar Zaandam te gaan. Daar was braderie en die morgen nog had haar moeder een leuk truitje voor haar gekocht. Zij had het echter niet van haar smaak gevonden en dus had moeder gezegd dat zij het zelf wel kon gaan ruilen. Het was prachtig mooi weer en gezellig in de stad. Zo waren de twee vriendinnen van 15 jaar met de trein naar de stad gegaan. Ze hadden wat geshopt en het Cool Cat truitje geruild en opgewekt gingen zij een paar uur later weer naar huis. Op het station wachtten zij dus op de trein. Kijk, daar kwam hij in de verte al aan. De trein naar Den Helder stond aan de andere kant van het perron al klaar. Opeens was er een ruk aan de arm van het blonde meisje. De plastic tas van Cool Cat werd uit haar hand gerukt en Glenn, of Denzel of hoe die gozer ook mag heten, met een te grote hiphop-pet op zijn hoofd met daar overheen de capuchon van zijn sweater, rende de trein naar Den Helder in.

Ze had moeten gillen, schreeuwen, roepen: “Hé! Hij jat mijn tas! Houdt hem tegen!” Ze had de conducteur van de trein moeten waarschuwen, in ieder geval een hele hoop stampij moeten maken, 112 moeten bellen, of mij. Ze was echter te verbouwereerd. Ze keek verbaasd naar de neger die er met haar tas vandoor ging. Oh sorry, ik moet zeggen “negroïde man” zoals ze bij Opsporing Verzocht genoemd worden. Hij was een negroïde man van 18 tot 20 jaar, met een gekleurde, te grote zogenaamde hiphop-pet op zijn hoofd, met daaroverheen de capuchon van zijn zwarte sweater. Hij droeg een vaal-blauwe jeans waarvan het kruis bijna op zijn knieën hing met daaronder witte sportschoenen met gouden opdruk. Hij moet ergens tussen Zaandam en Den Helder uit zijn gestapt en misschien bij een Cool Cat filiaal in een stad langs die spoorlijn het truitje willen ruilen voor geld. Misschien heeft hij een vriendin het truitje aangeboden en misschien heeft hij het gewoon weg gegooid. Het meisje durfde er niet achteraan te gaan. De trein Naar Den Helder vertrok en zij is met haar vriendinnetje in de trein naar huis gestapt.

Toen zij thuis kwam belde mijn dochter mij. Ik was op verjaarsvisite met mijn vrouw. We fietsten snel naar huis hebben hebben onze dochter getroost. Natuurlijk mag ze een nieuw truitje kopen. Dat is allemaal het probleem niet. Ik zag de verontwaardiging, de angst en het verdriet in de ogen van mijn dochter. Ikzelf was ook boos. Mijn grietje was gewoonweg overvallen en daar moest ik aan denken toen er een grote groep ouders met hun Afrikaanse adoptiekindertjes op de arm bij Paul de Leeuw stonden te pleiten tegen de plannen van de regering om de adoptieregeling te verscherpen. Ik keek er naar en het liet me koud. Over 18 jaar staat zo’n lief klein zwart moppie misschien wel een blond grietje op het station te overvallen. Ik schrok zelf van het feit dat ik zo kon denken. Ik wist niet dat ik dat in me had.

“Moeten wij toch niet de politie bellen?” Vroeg mijn vrouw.

Nee, dat heeft geen zin. Als iemand uit ons gezin een kwaaltje heeft en naar de huisarts gaat, dan vraagt die man steevast: “En wat denkt u daar zelf aan te kunnen doen?”Als je de politie belt zegt die steevast: “En wat denkt u dat wij daaraan kunnen doen?”

Hoewel ik nu ook niet weet wat de politie er aan zou kunnen doen, krijg ik bij iedere suggestie die ik doe een diepe zucht als antwoord en dan denk je dat zowel huisarts als politieagent al moe worden bij de gedachte dat zij jouw suggestie moeten gaan uitvoeren.

Ik denk aan Glenn, of Denzel. Ik hoop dat hij het vandaag naar zijn zin heeft gehad, hoewel ik niet kan bedenken hoe een meisjestruitje van 10 euro zijn leven enigszins heeft kunnen verrijken. Ik hoop eerlijk gezegd ook dat hij bij het uit de trein Zaandam-Den Helder stappen is gestruikeld en zijn poot heeft gebroken.

(de Naam Denzel of Glenn is fictief en elke gelijkenis met een ieder die deze naam draagt en zich als de bedoelde man kleedt, maar er verder nooit blonde meisjes op stations lastig valt, berust op toeval.de compositietekening is ook fictief)