De Kindertijd Voorbij

Gisteren was het dan zover. Hij werd 18 jaar. Voor ons was dat heel bijzonder. We regelden zijn eigen ziektekosten-verzekering en mijn vrouw had een map gekocht waarin mijn zoon vanaf nu zijn eigen administratie kon bijhouden. We stopten er zijn loonstrookjes in, de bekeuringen die hij heeft gekregen, de toegangontzegging van Bob’s partysaloon en nog wat “grappige” dingen. Opa en oma hadden vanaf zijn geboorte 10 gulden of vijf euro gespaard en die rekening werd hem nu cadeau gedaan. Het rijbewijs is daarmee financieel geregeld.
Het uitbundige feest dat wij hadden gepland werd minder uitbundig omdat veel verwachtte gasten, familie en vrienden, andere dingen hadden te doen. Dat kon onze trots echter niet verminderen.

Toen Mike acht jaar oud werd kreeg hij van zijn oma een konijn cadeau. Het diertje was donkergrijs, bijna zwart, met lichter grijze bef. Opa had een knoert van een hok gebouwd met twee verdiepingen, zodat ook het konijn van onze dochter Jaleesa erin kon. Ik had op het hok afbeeldingen van stampertje geschilderd. Het ene konijn heette echter Knabbel, dus wij verwachten dat Mike zijn konijn wel babbel zou noemen. Mike had toen al een geheel eigen willetje en aangezien er in die tijd veel Super Mario en Mario Kart werd ingespeeld in huize Sellmeijer, werd het konijn vanzelfsprekend Yoshi genoemd.

Yoshi bleek niet kapot te krijgen, in tegenstelling tot de knabbels en stampertjes die her en der begraven liggen in mijn tuin. De laatste jaren had Yoshi een prachtig huppel- en knabbeldomein helemaal alleen voor zich zichzelf. Hij deed zich graag tegoed aan het gras van mijn gazonnetje en de bloemen daar omheen. Iedere avond was het weer lachen gieren brullen als Yoshi moest worden gevangen om in zijn hok gestopt te worden. De hele afgelopen zomer heeft het beestje rond gehuppeld, zonder zijn hok van dichtbij te hebben gezien. We vonden het al zielig wanneer wij hem straks weer voor de winter in zijn hok moesten stoppen.

Gisteravond huppelde Yoshi vrolijk tussen de visite door en liet zich zelfs op schoot zetten en aaien door een groepje grote, stoere, aan auto’s en brommers sleutelende, getatoeëerde gozers, vrienden van mijn zoon. Yoshi had het naar zijn zin en knabbelde aan de bloemen, het gras en het mos tussen de tegels.

Vanmorgen ging Mike op pad met een vriend die was blijven slapen. Ze gaan naar Ajax.
“doeg en veel plezier. Geen ruzie maken, hè?” Zei ik als bezorgde vader tegen zijn volwassen zoon. Het is nog even wennen zullen we maar zeggen.
In het gras, bij de schutting, lag Yoshi. Ik ruimde de partytent, de slingers, de feestverlichting en de terrasverwarming op.
Mijn vrouw kwam naar buiten en ik was in de schuur toen zij kwam vertellen dat Yoshi dood was. Het diertje lag nog steeds op hetzelfde plekje bij de schutting. Ik begroef hem bij de vijver naast een groot perk van roze bloemen die hij altijd zo lekker vond.

Tien jaar was hij een vriend, ondanks dat Mike geen tijd meer voor hem had en het voederen aan zijn zus overliet, die dat weer aan moeder uitbesteedde. Precies tien jaar na die achtste verjaardag heeft hij bij iedereen op het feest nog even gedag gezegd en dan gaf Yoshi de geest, alsof hij wilde zeggen: “Het was leuk, maar nou moet je het maar zelf zien te rooien. Je hebt er nu de leeftijd voor. Doeg, veel plezier en geen ruzie maken, hè?”