De Verlosser

Vannacht stond ik gewapend met een bezem buiten in de tuin. Ik was er klaar voor. Een half uur lang hadden wij liggen luisteren naar een jankende kat. Het concert ging door merg en been en als enige buurtbewoner zonder huisdieren zou ik de boosdoener opsporen en uit zijn krolse lijden verlossen door hem of haar de kattenhersens in te slaan. Ik stond buiten te bedenken wat ik daarna met het beest en zijn eigenaren zou doen. Het was opeens stil in de stegen van mijn woonplaats. Het was 01:35 uur.

Op dat moment, zo’n twee kilometer verderop bracht hij zichzelf ter wereld, met een beetje hulp van zijn ouders. Ik moet me sterk vergissen als dit geen voorteken is. 8 pond en 54 cm. Is dit de verlosser? De man die over 25 jaar in de tweede kamer het losbandige houden van huisdieren aan banden legt? Geen los lopende katten meer die de tuinen van buurtbewoners vervuilen en hun nachtrust verstoren. Geen losvliegende duiven meer die de zuurverdiende zonwering en schone was bevuilen. Pepijn Gelderman! Een groot politicus!

Of wordt hij Pepijn Gelderman, de schrik van de Internationale voetbalvelden! De man die tegen een stootje kan en over twintig jaar verteld hoe hij rondjes op het grasveld van zijn vader en zijn ome Eric rende en zo al jong het gevoel met het heilige groen in de voeten kreeg. De man die werd geboren op de dag dat Nederland tijdens het EK van 2008 tegen Italië moest voetballen met een elftal van watjes die tijdens de training bij het schieten op doel al geblesseerd ter aarde stortten. Pepijn Gelderman, de man die net als zijn grote broers regelmatig zijn kop stootte, zijn knieën schaafde, zijn ellebogen open haalde, weer opstond en lachend verder rende, die leerde voetballen van zijn grote neef. Kortom, de Johan Cruyff van de toekomst.

Hij heeft de longen van een onvermoeibaar spreker, of van een onuitputtelijke voetballer, zo liet hij mij vanmorgen aan de telefoon horen. Er is weer hoop: Pepijn Gelderman!