Wat een prachtige ervaring zal dat zijn geweest. Toen afgelopen zondag het licht uit ging, ging het licht weer aan! Op zijn eerste kreeg hij kanker in zijn ogen en sindsdien was hij blind. Dat maakte hem in 1988 bij zijn ontdekking voor de rest van de wereld een bijzondere verschijning: Jeff Healy, een 21 jarige blinde jongen die knepperharde solo’s speelde op zijn gitaar die op zijn schoot lag.Jeff Healy was een tijdgenoot van Stevie Ray Vaughan, die in 1990 omkwam bij een helikopter ongeluk. "See the Light” heette zijn debuutalbum, maar hij werd wereldberoemd door de film “Roadhouse”, waarin hij vanuit een zogenaamd “kippenhok” zijn donderende nummers speelde en zong met zijn rouwe stem, terwijl Patrick Swayze en Sam Elliot vervelende gasten de kroeg uit sloegen. Zo leerde ik Jeff kennen en was meteen verkocht. Hij was een welkome aanvulling op het spel van Stevie Ray.
De Powerhouse Blues van beide heren was dé manier van afreageren voor jongens in een “Rude Mood”, zoals ik in die tijd. Mijn jongste broer was net aan kanker overleden en dat maakte me boos. Stampende blues met snerpend gillende gitaren en rauw schreeuwende jonge mannen sleepten me door sommige wanhopige momenten.
En nu zijn ze beiden dood.
Wow! Wat zal dat spetteren daar boven! Stevie Ray en Jeff wanneer ze jammen met hun grote voorbeeld Elmore James:
"The sky is cryin’....look at the tears roll down the street!"
Bij de volgende plensbui zal ik aan ze denken, alsof ik kaartjes voor hun bluesjam heb..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten