Inspanning, Sensatie en Nieuwe Glazen!

Gisteravond werd besloten dat vandaag naar strand Heemskerk zou worden gefietst. Dat is zo’n 15 Km fietsen en hoewel ik sinds kort drie dagen in de week naar de sportschool ga, moest ik wel even diep zuchten bij de gedachte aan de fietstocht.

Vanmorgen was het dan toch zover. Ik probeerde nog voorzichtig twijfel over het weer te zaaien, maar mijn vrouw laat zich zo gauw niet uit het veld slaan. “Het zijn maar schapenwolkjes.” Zei ze. “Nou, schapenwolken zien er anders uit hoor.” Zei ik nog, maar het mocht niet baten. Ik zorgde voor de plakspulletjes. Je zou toch maar een lekke band krijgen. Zij zorgde voor de lekkernijen die op het strand genuttigd zouden kunnen worden en daar gingen pa, ma en dochterlief op weg.

Voor een niet geoefende fietser als ik moesten er wel een aantal colletjes van de eerste categorie worden overwonnen; de brug over de A9, de kruisberg en een aantal andere heuvels in de duinen. Toch kwam ik als eerste aan bij het strand het weer was schitterend en dat was reden genoeg om jezelf in te smeren. Er stond echter een lekker verkoelend windje, dus ik stond er niet bij stil. Dom, dom, dom, maar ik kan u de NO-AD Aloe Vera after sun Gel van harte aanbevelen. Op het strand werd het plan gesmeed om bij McDonalds te gaan eten. Vrouwlief had namelijk haar zinnen gezet op de colaglazen die McDonalds bij elk menu uitreikt.

Dat betekende 15 Km terug fietsen met een bijzonder pijnlijk achterwerk. Zadelpijn heet dat. Mijn bewondering voor Michael Boogerd steeg enorm. Thuisgekomen het zand uit alle plooien spoelen en dan de auto in, naar ons favoriete McDonaldsfiliaal in Beverwijk. Allemaal een supersized menu en vier glazen cadeau. Het waren vier groene, die fantastisch goed bij het groene aanrechtblad van onze keuken passen. Een vrouwenhand is gauw gevuld.
Dochterlief draagt sinds twee maanden een beugel, die ze voor het eten uit moet doen. Bij McDonalds ging het ding dus uit. “Mam, heb je mijn beugelbakje mee?”
Nee dus. Wat te doen? De beugel werd in een servetje gerold. Na een prima hamburger dineetje gingen wij voldaan op huis aan. Mijn vrouw zat tevreden met vier groene glazen op schoot in de auto.

Thuis wachtte een lekker bakkie koffie, sigaretje en lekker uitbuiken. Toen we thuis de straat in reden vroeg mijn vrouw, juist ontwakend uit haar groene glazenroes: “Waar is jouw beugel?”
Er kwam geen antwoord van de achterbank.
“Nee hè?” Riep ik vertwijfeld. Het gezicht van mijn dochter sprak boekdelen. De in een servet gerolde beugel hadden wij netjes met de rest van de resten in de afvalbak bij McDonalds gedeponeerd!
“Gloeiende, gloeiende, gloeiende!”
Ik zette snel de computer aan en Google-de naar McDonalds Beverwijk. Mijn vrouw belde het filiaal in Beverwijk. Ze legde uit in welke bak de beugel moest liggen en zei dat we er onmiddellijk aankwamen.

In sneltreinvaart reden wij terug naar Beverwijk en daar aangekomen meldden wij ons aan de balie. Daar kwam de bedrijfsleider met een kipnuggetsdoosje naar mijn vrouw. Ze hadden hem gevonden. Wij slaakten allemaal een zucht van verlichting. De dame die tijdens ons dineetje al liep schoon te maken had de zak reeds in de perscontainer gedaan, maar ze besloot dat er nog wel twee zakken bij konden, dus de persmachine werd nog even niet aangezet.
Na het telefoontje van mijn vrouw heeft zij de zak er weer uit gehaald en leeg gehaald. Zij vond de beugel en zo kwam alles toch weer goed.

Als ze bij McDonalds Staatsloten hadden verkocht, had ik er zeker één gekocht.