Spijt

Als mijn vrouw één keer in de zoveel weken op zaterdag moet werken, zie ik het als mijn plicht om als een witte tornado door het huis te vliegen. Ik prop een was in de wasmachine, ruim de vaatwasser in, maak het aanrecht schoon en hanteer de stofzuiger. Zo nodig dweil ik de boel ook nog aan en maak het toilet schoon. Ja dames, dat doe ik gewoon. Ik hoef daarvoor geen schouderklopje of complimentjes. Zoals gezegd, ik zie dat als mijn plicht. Ik doe die werkzaamheden ook volgens geheel eigen wijze; met een cd-tje in de stereo installatie en het volume lekker hard. Een paar uurtjes er flink tegen aan en klaar is Eric.

Afgelopen zaterdag was het weer zover. Vrouwlief was werken en voor de Tour de France begon ging ik er tegenaan. Ik haalde eerst mijn Michael Bublé cd’s uit de kast, zette het volume op 18 en ging aan de slag.

Meezingen met deze nieuwe Sinatra is zo makkelijk nog niet hoor, maar gewoon een beetje mee blèren is geen probleem. Toen de was aan de lijn hing (dat kon zaterdag gelukkig weer even) en alles aan kant was keek ik tevreden om me heen. Het huis zag er weer spik en span uit. Nog even de laatste keitjes in het tuinpaadje tikken, een stukje voor mijn weblog afmaken en dan wielrennen kijken. Alles verliep geheel volgens plan.

’s Avonds na het eten zat ik een beetje te zappen en kwam bij Eigen Huis en Tuin terecht. Ik vind dat wel een grappig programma en soms doe ik daar wel ideetjes op. Er staat een verbouwing van de zolderverdieping op stapel, dus nieuwe ideetjes waren welkom. Het was een herhaling, maar goed. Misschien had ik de vorige keer iets gemist. Op een gegeven moment draaide men als achtergrondmuziekje “Pride and Joy” van Stevie Ray Vaughan en ik kreeg opeens de kriebels.

Zo’n twintig jaar geleden kreeg ik van een vriend een LP van deze Texaanse Blues gitarist en ik was meteen verknocht. Op die LP, Stevie Ray Vaughan and Double Trouble – Texas Flood - 1983, stond naast de onwijs knallende title song Texas Flood ook het nummer Pride and Joy. Echt, het is muziek om volledig bij uit je dak te gaan. Echte powerhouse blues. Mijn vriend had mijn stemming destijds goed aangevoeld. Ik was op slag fan van die excentrieke kleine Texaan.

Ik weet nog dat ik in augustus 1990 het bericht van zijn overlijden op de radio hoorde en hoe onwerkelijk het had geklonken. In die tijd draaide ik zijn muziek overal waar ik kon en op ieder tijdstip. Hij, Johnny Winter, Freddy King en BB King sleepten mij door een donkere periode in mijn leven, veroorzaakt door het overlijden van mijn broertje. Dat juist hij op mijn verjaardag bij een helikopterongeluk om het leven moest komen. Die dag was ik bijzonder stil en niet erg leuk gezelschap.

Bij het horen van zijn aparte stemgeluid en gillende gitaar op de achtergrond van Eigen Huis en Tuin, bekroop mij een gevoel van spijt. Spijt, omdat ik die dag het huishouden niet onder begeleiding van Stevie Ray had gedaan. Ik heb diezelfde LP sinds lange tijd immers ook op CD? Een gemiste kans.

Omwonenden, maak je borst maar nat. Bij de volgende vrouwloze zaterdag gaat Eric uit zijn dak met pleeborstel en Stevie Ray!