Ik zie nog de oude audiokast van mijn ouders, met daarop de zwart-wit TV. Zo’n houten kast met ingebouwde radio met van die grote geelwitte drukknoppen en als je dan de klep aan de linker voorkant opendeed, dan kwam je bij de pick-up platenspeler. In het bergvak van deze kast lagen dan wat singeltjes en lp’s.
Ik moet een jochie van 4 of 5 jaar geweest zijn en ik viste er geheid dat ene singeltje uit met op het hoesje een cowboy die op een rots naar voorbij galoperende paarden zat te kijken. Dat plaatje sprak toen al enorm tot mijn verbeelding. Als ik mij goed herinner, had iemand van ons dat plaatje ooit van mijn ome Klaas gekregen.
“Adios amigo, adios my friend. The road we have travelled has come to an end.” Als je het dagelijks ik weet niet hoeveel keer draait kan je de tekst wel mee zingen, hoewel ik destijds geen flauw idee had waar het over ging. Nu kwam ik het zogezegd weer tegen op het internet en ik kon het nog bijna helemaal meezingen. Het had al die tijd ergens in mijn hoofd in die oude stoffige audiokast opgeslagen gelegen. Ondertussen spreek ik een aardig mondje Engels en kon ik eindelijk volgen waar Gentleman Jim Reeves over zong.
Zijn vriend en hij hielden van hetzelfde, waarschijnlijk Mexicaanse meisje en zij koos voor zijn vriend en toen ging Jim maar bij de “Rio” wonen en wenste hij zijn vriend veel geluk met de signorita.
Nou snap ik eindelijk waar het over gaat, maar ik snap hém niet. Zo’n mooie, gitzwart harige, bronskleurige Mexicaanse schone liet ik echt niet lopen. Ik schopte die andere gozer naar de Rio en vernoemde misschien één van mijn muchacho’s naar hém.
Jim was waarschijnlijk een betere vriend dan ik. Hij heeft op mij blijkbaar een onuitwisbare indruk achter gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten