Ik ben even helemaal into cowboys. Of liever cowboy liedjes, zoals mijn dochter en ik Country muziek noemen. Een collega begon over de film I Walk the Line over de beginjaren van Johnny Cash en ik kreeg weer een flashback. Ik kan aardig wat liedjes van Cash meezingen, dus ik dook weer wat oude cd’s en lp’s op.
Ik wilde meer en zo kwam ik de cd “Storytellers” van Johnny Cash en Willie Nelson tegen. Nou kan je over deze twee oude knarren veel zeggen. Drank en drugs en gebroken stemmen, maar als ik die twee hoor, dan ben ik terug op de prairie. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb daar een heel klein beetje geproefd van waar Cash en Nelson (soms) over zingen en ik hoor dus in hun liedjes dingen die anderen niet horen of niet begrijpen. De melancholieke toon in hun knarsende stemmen én mijn eigen herinneringen maken het zo mooi om naar te luisteren.
Nummers van meer dan 40 jaar geleden en waar ik mezelf vroeger een beetje voor schaamde dat ik er naar luisterde, worden op deze cd bijna vertellend gezongen met die doorleefde stemmen. Prachtig! In 1998, hadden die twee een gezellig unplugged avondje met publiek dat is opgenomen. Ze vertellen met veel humor en emotie de verhalen achter de 15 songs die zij door de jaren heen hebben geschreven, of hebben "gestolen" en herschreven.
Leuk detail is wanneer Cash op een gegeven moment vraagt om iets te drinken. Willie biedt hem water, koffie of hete chocolademelk aan. "Ik vraag me af wat dit met ons imago doet." Zegt hij daarbij. "Ach, antwoordt Johnny, zolang we zwarte kleding dragen zitten we nog goed."
Op het internet kwam ik de song “He was a friend of mine” van Willie Nelson tegen. Een prachtig emotioneel nummer over een overleden vriend, dat in 1964 door Bobby Bare ter nagedachtenis voor Jim Reeves is geschreven. Jim Reeves, ook zijn liedjes blèrde ik als kind al mee. Willie’s uitvoering is in de film Brokeback Mountain gebruikt. Ik heb het echter achter de live opnames van “Storytellers” gezet, omdat ik er een tribute aan Johnny Cash in hoorde.
Zo heb ik een nieuwe favoriete cd…Yippee-ya-hey, yippee-ya-yo!
Ik wilde meer en zo kwam ik de cd “Storytellers” van Johnny Cash en Willie Nelson tegen. Nou kan je over deze twee oude knarren veel zeggen. Drank en drugs en gebroken stemmen, maar als ik die twee hoor, dan ben ik terug op de prairie. Ik kan er niks aan doen, maar ik heb daar een heel klein beetje geproefd van waar Cash en Nelson (soms) over zingen en ik hoor dus in hun liedjes dingen die anderen niet horen of niet begrijpen. De melancholieke toon in hun knarsende stemmen én mijn eigen herinneringen maken het zo mooi om naar te luisteren.
Nummers van meer dan 40 jaar geleden en waar ik mezelf vroeger een beetje voor schaamde dat ik er naar luisterde, worden op deze cd bijna vertellend gezongen met die doorleefde stemmen. Prachtig! In 1998, hadden die twee een gezellig unplugged avondje met publiek dat is opgenomen. Ze vertellen met veel humor en emotie de verhalen achter de 15 songs die zij door de jaren heen hebben geschreven, of hebben "gestolen" en herschreven.
Leuk detail is wanneer Cash op een gegeven moment vraagt om iets te drinken. Willie biedt hem water, koffie of hete chocolademelk aan. "Ik vraag me af wat dit met ons imago doet." Zegt hij daarbij. "Ach, antwoordt Johnny, zolang we zwarte kleding dragen zitten we nog goed."
Op het internet kwam ik de song “He was a friend of mine” van Willie Nelson tegen. Een prachtig emotioneel nummer over een overleden vriend, dat in 1964 door Bobby Bare ter nagedachtenis voor Jim Reeves is geschreven. Jim Reeves, ook zijn liedjes blèrde ik als kind al mee. Willie’s uitvoering is in de film Brokeback Mountain gebruikt. Ik heb het echter achter de live opnames van “Storytellers” gezet, omdat ik er een tribute aan Johnny Cash in hoorde.
Zo heb ik een nieuwe favoriete cd…Yippee-ya-hey, yippee-ya-yo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten