Op Het Goudgele Strand Van Ameland

Even een weekendje uitwaaien na alle verbouwings- en andere dagelijkse beslommeringen van het afgelopen jaar. Ameland leek mij daarvoor de geschikte plek en dus reden wij afgelopen vrijdag in twee uur naar het Friese Holwerd, vanwaar wij per boot overstaken naar “het buitenland”.

Het plaatsje Nes op Ameland nam ons, mijn vrouw en mij, al vanaf het eerste moment terug in de tijd met haar oude huisjes waarvan sommige al uit de 17de eeuw stamden. Aan de andere kant van Nes stonden de vele hotels gebroederlijk naast elkaar. Het waren er velen, maar de toeristische aanblik was niet storend. Vanuit het Golden Tulip Resort “Nordsee” hadden we een mooi uitzicht op de duinenrij met de recreatiewoningen in oude stijl.

Het hotel was bijzonder sfeervol ingericht met vooral in de lobby veel scheepvaart details. Net als onze slaapkamer thuis, dus het was als thuiskomen. Even later was onze eerste wandeling op Ameland een feit. Wandelen leek ons overigens de enige geschikte manier van voortbewegen. In Holwerd hadden we besloten om de auto op het vaste land te laten, aangezien de overtocht 65 Euro kostte. Dat was geld verspillen, omdat je gewoon niet in je auto door al dat schoons dat wij verwachtten wil rijden. Een goede beslissing, zo bleek achteraf. Fietsen was ook geen optie. Hoewel je voor slechts 5 Euro per dag een fiets huurt, was windkracht 7 een goede reden dat niet te doen.

Wandelen was dus de beste manier, al was het alleen maar omdat je dan de tijd neemt om eens stil te staan om de nostalgie, die van het dorpje afdruipt, op te snuiven. We logeerden vlakbij het goudgele strand van Ameland, maar tenzij je de rimpels van je gezicht wilde laten zandstralen, was een strandwandeling geen goed plan. Een hapje eten dan maar in één van de vele restaurantjes en dan languit op bed televisie kijken. Uri Geller zorgde er bij Pauw & Witteman voor dat mijn vrouw de hele zaterdag niet rookte. Ik had mijn bril niet op, dus toen ik Uri in de ogen keek zag ik een beetje wazig. Na het ontbijt draaide ik de volgende morgen dus gewoon mijn shaggie.

Zaterdag werd een dag van zeven uren wandelen, wat later voor veel spierpijn zorgde. Heuveltje op, heuveltje af doet je twee dagen later namelijk beseffen dat je spieren hebt, waarvan je voorheen het bestaan niet had vermoed. Ooit spierpijn aan je schenen gehad? Ik nu wel. Maar van die prachtige Amelandse duinen en het nostalgische dorp kregen wij geen genoeg. En je kan er nog leuk winkelen ook. En die lange wandeling werd bekroond met een fantastisch diner in het Golden Tulip hotel. Dat was echt geweldig goed. Zo goed zelfs, dat ik niet eens drie keer ging opscheppen. We hadden lekker gegeten, voelden ons heerlijk voldaan en dat wil je niet laten verpesten door een opgeblazen gevoel achteraf.

Ik voelde me zo op mijn gemak dat ik mij zondagmorgen niet eens stoorde aan gillende, rennende en luidruchtig spelende kinderen tussen de tafels. Ik stond er zelf van te kijken. Ik zou iedereen willen aanraden om ook eens op Ameland te gaan kijken, maar dat doe ik toch maar niet uit angst dat het mooie, dat rustige en gemoedelijke eiland met haar zo vriendelijke bewoners verpest wordt door het massatoerisme.

Als souvenir namen wij een fontijnkraan mee. Die bij ons thuis op het toilet was nodig aan vervanging toe. Voortaan zal ik met veel plezier aan Ameland terugdenken als ik op de pot zit en naar onze nieuwe glimmende kraan kijk.