Vandaag, of eigenlijk gisteren, stond ik de planken in de nieuwe garderobekast van dochterlief te leggen, toen ik buiten een vreemde vogel zag. In de achtertuin zag ik op de stam van mijn bolacacia een vogel zitten die ik nog niet eerder had gezien. “Kijk nou!” Riep ik verrukt. “Een specht!”

Dat kon eigenlijk niet. Hij hoorde niet in de tuin van een rijtjeshuis in de bewoonde wereld en was duidelijk verdwaald: de grote bonte specht. De “grote” specht was niet veel groter dan een spreeuw en zat heerlijk te pikken aan de pinda’s die aan ons boompje hingen om musjes en meesjes naar onze tuin te lokken.

Ik heb een apart vijvertje dat ik zijn eigen natuurlijke gangetje laat gaan en dat padden en kikkers trekt. We hebben de laatste tijd weer veel mussen en dat vind ik al geweldig leuk, omdat mussen een beetje schaars werden in Nederland. Eergisteren telde ik er zo al elf in mijn boom. Soms komt een Vlaamse Gaai voorbij om pinda’s te pikken, net als kauwtjes, maar een specht had ik zeker niet verwacht. Ik probeerde haastig een foto te maken, maar dat ging even te snel, dus die was te veel bewogen. Het hoofd van de buurman aan de andere kant van de schutting verjoeg de vogel. Misschien komt Woody nog eens terug en krijg ik een tweede kans om hem digitaal vast te leggen.

Ik ben toch best een beetje trots op mijn tuintje.