Eenden schieten soms angstaanjagend laag over de weg, net als kievieten, duiven en ander gevogelte. Duiven zien er meestal bij het opstijgen al verloren uit. Het is vaak een angstig gefladder om een voorbij razende auto te ontwijken. Dan denk je: Waarom stijgt die mafkees niet in de lengte van de berm op, zodat hij parallel aan de weg vliegt en eenmaal op hoogte links of rechts kan afzwenken? Een keer dook ik omlaag achter het stuur toen ik van links een blauwe reiger zag aankomen. Hij dreigde als een heuse kamikaze bommenwerper recht mijn zijruit te verbrijzelen, maar op het laatste moment gooide hij het roer om en scheerde hij rakelings langs mijn wagen. Ik was blij voor de reiger, voor mijn auto, maar vooral voor mijn eigen hoofd, dat bij een botsing met de vogel zeker aanzienlijke schade zou hebben opgelopen.
Aan het einde van de w
eg sla ik rechts af en rijd ik langs West-Graftdijk en De Rijp de Beemster in. Bij West-Graftdijk liggen woonboten prachtig verscholen tussen bomen en struiken en vaak denk ik hoe geweldig het zou moeten zijn om daar te wonen. Ik vind het daar ook niet erg om een zondagsrijder voor me te hebben rijden, die niet over de 80 km/uur komt. Ik heb zo meer tijd om om me heen te kijken.
Nog vóór De Rijp liggen wat eilandjes, omringd door weilanden. Daar kom ik meestal de grote roofvogels, buizerds of havikken tegen.
Op een zekere morgen kwam zo’n gevaarte langzij van mijn wagen. Hij schoot voor mijn auto en bleef daar met snelle krachtige slagen van de vleugels voor mij vliegen met zo'n 60km/uur. Dan keek hij even achterom slaakte een echte roofvogelkreet, zo leek het althans, en sloeg af naar links. In het voorjaar zijn de weides ook nog eens versierd met kleurige bollenvelden, die naar mijn smaak veel te kort in bloei staan.
Dan, na 20 minuten van deze pracht, arriveer ik bij Purmerend weer in de hectiek van rotondes en met stoplichten geregelde kruisingen. Heel even krijg ik na de laatste rotonde nog een korte laan met bomen en dan bevind ik me op het industrieterrein waar ik de rest van mijn dag zal doorbrengen.
Gelukkig heeft de baas een prachtige tuin voor het pand laten aanleggen. De tuin is voorzien van bomen en struiken, met daar tussen slechts één bloeiende hortensia. Verder alleen maar groen, maar wel heel mooi groen. Zeker als de zon schijnt is het heerlijk om gewoon even naar buiten te kijken.
Vorig jaar bouwde een eksterpaartje hun nest in een van de bomen voor het kantoor. Dat op zich was al leuk; bewoners in de tuin. Soms kwamen er hazen langs gerend en za
g je sperwers of valken, maar sinds de overkant van de straat ook is bebouwd blijven die weg. De eksters kwamen dit voorjaar terug en tot onze verbazing begonnen zij hun nest te verplaatsen van de ene boom naar die er naast.
Toch stopten zij daar weer mee en even leek het alsof zij helemaal een andere locatie hadden gezocht. Toen de blaadjes weer aan de bomen zaten, waren zij weer terug en zij zijn nu met zijn viertjes.
De jonge eksters zoeken onder toeziend oog van moeder ekster naar voedsel tussen de struiken en planten. Daarbij krijsen zij af en toe naar moeders, met de snavel wijd geopend alsof zij willen dat zij iets zoekt en bij hen naar binnen schuift. Het kleinste jong is nog een echt moederskindje en vliegt en hupt de hele tijd krijsend achter moeder ekster aan, daarmee ook de aandacht van bij het raam werkend kantoorpersoneel op zich vestigend.
Elke morgen, als het personeel achter elkaar aankomt, vliegt vader ekster uit naar de boom ernaast en gaat van daar uit de tuin zitten overzien. Bij eventueel onraad is hij er als de kippen bij om zijn gezinnetje te waarschuwen. De familie ekster zorgt gevoelens van plezier en vertedering met hun gefladder en gekwetter tegen elkaar. En zo is het iedere morgen een feest om op je werk te verschijnen en als het gezeur, geschreeuw en andere stressoorzaken je even teveel worden, kijk je gewoon even naar buiten. Je volgt de vier eksters even in hún dagelijkse beslommeringen en je kan er weer tegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten